LATTE!
Ik ga nogal eens naar een gezellig terras in ons dorp, waar we dan een heerlijke latte macchiato drinken. U weet wel met zo’n dikke romige schuimkraag. We babbelen wat af en bespreken de dingen van de dag die ons bezighouden. Bij elke slok van de heerlijke koffie, geniet ik met een witte melksnor, van de rijke geur en smaak.
Laatst kwam er een groepje generatie “Z” (zoals dat blijkbaar heet) het terras op. De leuke jongens en meiden gingen zitten, reikten met hun rechterhand bijna simultaan naar hun kontzak, waaruit ze de ‘smart’ phone toverden. De billetjes raakten nog niet de stoel, of er werd al met een serieuze blik op het kleine apparaatje gekeken. Verschillende meld geluidjes waren meer dan duidelijk te horen. Ik keek naar mijn koffiegenote en we glimlachten naar elkaar.
De stilte van de groep was oorverdovend. De serveerster kwam de bestelling opnemen: “ wat mag ik voor jullie inschenken?” Ze waren het wel met elkaar eens, het moesten cappuccino’s worden, met bio-haverrrrmelk.
Ik moest opeens even denken aan ca. 1970. Thuis bij mijn ouders at ik als kind wel eens warme havermout met melk en een schepje suiker. Je liet het een beetje afkoelen, dan werd het zo lekker dik. Soms kwam het voor, dat de melk op was en we uit narigheid de havermout mengden met water en aan de kook brachten. Beetje suiker erbij en klaar! Ik nam een klein hapje, slikte het door, pakte de krant, maakte het nat, scheurde er een stukje af en stak het in mijn mond.
Ja, ik wist het zeker, havermout met water smaakt exact hetzelfde als een natte krant!“ Dat is waarschijnlijk vooruitgang” zei mijn koffiegenote. Ik keek naar haar, hield de latte omhoog en zei: “Dat is ook zo, generatie ‘Z’ leest de krant niet meer”.